ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

από Ψήστης Πεμ 11 Απρ 2013 - 22:31

ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Φύγαμε από την Τορώνη οδηγώντας προσεκτικά για να μην κολλήσουμε, για να μην ταράξουμε την ηρεμία του πρωινού τοπίου, για να προλάβουν οι αναμνήσεις μας να πάρουν τις θέσεις τους στο διαχρονικά ανεξίτηλο, για να χαιρετίσουμε σαν σε βάδισμα λιτανείας τους πιστούς ταξιδιάρηδες που ήρθαν από Αυστρία και Ιταλία μεριά για να περάσουν το καλοκαίρι τους σε αυτό το τόσο θελκτικό τοπίο. Για την ακρίβεια χαιρετίσαμε 4 σκηνές, 2 τροχόσπιτα και την Αυστριακή μαμά. Τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη είχαν φύγει, οι άλλοι εξακολουθούσαν να απολαμβάνουν τον ύπνο τους και η Αυστριακή μαμά, όπως κάθε μέρα μια εβδομάδα τώρα, ξυπνούσε από τα χαράματα, καθόταν έξω από το τροχόσπιτό της χωρίς ομπρέλα ή προστατευτική σκηνή για τον ήλιο, πάντα με μπικίνι, πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι, αδιαφορώντας για τα 2 παιδιά της, τον σύζυγο και τον καυτό ήλιο. Όταν σουρούπωνε έμπαινε στο τροχόσπιτο και έβγαινε με το ξημέρωμα της επομένης. Δεν την είδα να πίνει ή να τρώει τίποτα. Μόνο να διαβάζει. Λες η τροφή του πνεύματος να θρέφει και το στομάχι; Γιατί αν είναι έτσι, κάνω ακριβώς το αντίθετο. Εκτός πάλι αν έκανε απεργία πείνας με ηλιοθεραπεία.
Οδηγώντας από Σάρτη προς Πλατανίτσι, χρειάστηκε για πρώτη φορά να εφαρμόσω όσα θεωρητικά είχα μάθει για το φρενάρισμα πανικού. ABS, ESP, ASR κλπ ήταν στη σκέψη των επιστημόνων. Σε μένα έμενε το κατέβασμα των ταχυτήτων και το πατάω-αφήνω το πεντάλ του φρένου σε ταχύτητες ασθένειας Parkinson. Επειδή δεν υπήρχαν ούτε και ζώνες ασφαλείας τότε, φώναξα στη Λενιώ να κρατηθεί. «Μια αγελάδα!» Η Λενιώ αντέδρασε αμέσως «Η Φώφη? Πού είναι?» και κοίταξε από το παράθυρο να δει τη φίλη της. Σε μια στροφή, ξαπλωμένη φαρδιά πλατιά μια αγελάδα αναμασούσε ηγεμονικά το χορτάρι της. Αριστερά βράχος, δεξιά γκρεμός, στη μέση αγελάδα, εκτίμησα ότι το φρενάρισμα δεν θα ήταν αρκετό, αποφάσισα να πέσουμε πάνω της ελπίζοντας τα λιγότερα για όλους μας. Σταματήσαμε περίπου 10 πόντους από τη μουσούδα της. Η αγελάδα δεν αντέδρασε καθόλου. Κόρναρα να την τρομάξω να φύγει. ‘Μπιπ’ εγώ ‘μουουου’ εκείνη, πάλι ‘μπιπ-μπιπ’ εγώ, ‘μουουου-μουουου’ εκείνη δεν είχε νόημα αυτού του είδους η φιλαρμονική. Αφού είχα έρθει στα συγκαλά μου πλέον από την αγωνία μου και αφού το θωρηκτό δεν έλεγε να λιμενιστεί κάπου αλλού, έβαλα alarm, έβαλα το τρίγωνο πολύ πριν από τη στροφή να προειδοποιήσω όποιον κύριο με τροχόσπιτο ή αυτοκινούμενο ερχόταν ότι κάτι σε μέγεθος κρεαταγοράς ήταν μπροστά στον δρόμο του και να σταματήσει έγκαιρα για να μη μας κάνει μπριζόλες πάνω στις μπριζόλες. Πήγα κοντά στο ζώο. Όχι όμως πολύ κοντά γιατί μπορεί η ταυτότητα να γράφει ‘άρρεν’ αλλά εκείνη τη στιγμή δεν ένιωθα και πολύ έτσι. Φοβόμουνα. Σκεφτόμουνα ότι αν τη θύμωνα θα με πάταγε και θα τσαλάκωνε το αυτοκίνητο αλλά με ενοχλούσε τι θα έκανε πρώτο. Θα με πάταγε ή θα με τράκαρε. Μπήκα στο αυτοκίνητο, γκάζωσα στο ρελαντί, η θορυβώδης ANSA έκανε τη δουλειά της, το ζώο ενοχλήθηκε. Σηκώθηκε, με κοίταξε με τα τεράστια μάτια της κάμποσα δευτερόλεπτα, αναλογίστηκε αν έπρεπε να με δαγκώσει, να με σπρώξει, να με φτύσει ή να φύγει. Αποφάσισε να φύγει με ένα τελείως απαξιωτικό για το πρόσωπό μου ‘μουοου’ και απομακρύνθηκε βαδίζοντας πάνω στον δρόμο. Σε λίγο σταμάτησε, γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος μας, εκφράστηκε με ένα μακρόσυρτο ‘μουουουουου’ που ηχεί ακόμα στα αυτιά μου, άφησε ξεδιάντροπα μερικές σβουνιές και συνέχισε το διάβα της κουνώντας προκλητικά τον τορνευτό της …, λες και φαντασιωνόταν την Barbie. Όταν πολλά χρόνια αργότερα συνάντησα στην Ολλανδία έναν αγελαδοτρόφο και τον παρακάλεσα να μου μεταφράσει, όπως μπορούσε, εκείνο το ψυχοφθόρο ‘μουουουουου’ [= 1μ+5ου] που με είχε στιγματίσει στα μάτια του ζώου, μου είπε πώς, αν και η προφορά μου δεν ήταν καλή και δεν λέω σωστά το συγκεκριμένο μουγκανητό, το ‘μουουουουου’ ερμηνεύεται ως ακατανόμαστη βρισιά που δεν θα τολμούσε, αυτός, να την πει ποτέ σε άνθρωπο! Καθώς μάζευα το τρίγωνο εμφανίστηκε το πρώτο αυτοκίνητο, ένα τροχόσπιτο με ελληνικές πινακίδες. «Τι έπαθες? Θέλεις βοήθεια?», «Όχι, ευχαριστώ. Έβαλα τρίγωνο γιατί μια αγελάδα ήταν ξαπλωμένη στον δρόμο και έβαλα προειδοποιητικά το τρίγωνο. Πρόσεξε γιατί θα τη συναντήσεις στον δρόμο σου. Περπατάει πάνω στην άσφαλτο και δεν έχει διέξοδο αριστερά ή δεξιά», «Χα! Χα! Χα! Αγελάδα στον δρόμο ρε φίλε! Δεν υπάρχουν αγελάδες στην περιοχή! Πώς το σκέφτηκες; Χα! Χα! Χα! Από την Αθήνα είσαι; Χα! Χα! Χα! Να ‘σαι καλά! Μου ‘φτιαξες τη μέρα!» Δεν φταίει κανένας άλλος, αλλά εγώ που έβαλα τρίγωνο.
Αντικρίσαμε το Πλατανίτσι. Τι υπέροχες περιοχές είχε, έχει και θα έχει η Ελλάδα μας. Εγώ κάνω διακοπές στην Ευρώπη. Ένα μεγάλο άνοιγμα από το βουνό προς τη θάλασσα, κάτι σαν μικρή πεδιάδα, αριστερά και δεξιά δενδροστολισμένη με πλατάνια, με ένα χαριτωμένο γρασίδι υπόστρωμα σε όλη την έκταση να γεμίζει με χρώμα το κάδρο της ζωγραφιστής φύσης που συμπληρωνόταν με μια έξοδο προς τη θάλασσα, σαν ένα μεγάλο καλωσόρισμα στους ταξιδιώτες που θα την προτιμούσαν. Μεγαλείο! Όπως έχω πει και στην προηγούμενη ενότητα, αλλά και γενικά σε όλη μου τη ζωή, μου είμαι ταγμένος πριν από κάθε παράδεισο να περνάω ένα κολλαστήρι, μετά την κόλαση και τελικά εξουθενωμένος να φτάνω στον παράδεισο. Αφού φτάνω, πάλι καλά. Όλη η περιοχή, επανάληψη: όλη μα όλη η περιοχή, στο σύνολο των δέντρων, αλλά και καταμεσής σε όλη την έκταση αυτού που ονόμασα πεδιάδα, δεν υπήρχε πουθενά, κουραστική επανάληψη: δεν υπήρχε πουθενά κάπου να παρκάρουμε έστω το αυτοκίνητο! Κάτω από τα πλατάνια ήταν στημένες σκηνές, ενώ καταμεσής στην πεδιάδα υπήρχαν τροχόσπιτα, αυτοκινούμενα κλπ που είχαν ρόδες (ποδήλατα, καροτσάκια , port babe κ.α). Είμαι υπερβολικός; Δυστυχώς οι φωτογραφίες είναι σε φιλμ και θέλει κάποια δουλίτσα για να της ψηφιακοποιήσω. Τώρα; Το θέμα δεν ήταν αν έπρεπε να φύγουμε, αλλά το πού θα πάμε. Ο ‘τετράγωνος’ (σ.σ.: ΜxΜ=Μ2) ή ο ‘υπερηχητικός’ (σ.σ.: ΜΑΧ+ΜΑΧ=2 ΜΑΧ= 2Μach ταχύτητα αεροπλάνων), ο νυν Πρόεδρος τέλος πάντων, δεν μας είχε πει το μετά από το Πλατανίτσι που να πάμε. Ομόφωνα σκεφτήκαμε (καλό ε; ομόφωνα σκεφτήκαμε!) να γυρίσουμε στην Τορώνη. Γυρίζοντας προς τα εκεί, στην άκρη της πεδιάδας, σχεδόν κοντά στον δρόμο, πολύ μακριά από τη θάλασσα αλλά κάτω από έναν τεράστιο πλάτανο, είδαμε μια άδεια θέση. Η κόλαση μπορεί να περιμένει! Κάποιος μάλλον θα έφυγε μόλις πριν από κάποια δευτερόλεπτα! Ήταν γραφτό της μοίρας μου να αποκτήσω εμπειρία και από το Πλατανίτσι! Πάρκαρα τόσο κοντά στο πλατάνι που κούνησε λίγο τη ρίζα του προς τα πίσω μην το πατήσω. Άκρατος ενθουσιασμός! Η Λενιώ άστραψε και όταν αστράφτει κάτι μου συμβαίνει λίγο κάτω από την περιοχή της μέσης. «Έλα να στήσουμε τη σκηνή μας!» είπε και αμέσως σκέφτηκα τα πασαλάκια και εκείνο που μου συνέβη λίγο κάτω από την περιοχή της μέσης καρφώθηκε στο χώμα μαζί μ’ αυτά. Περιγραφή θέσης εναπόθεσης σκηνής και αυτοκινήτου : Πλάτανος, τεράστιος, έκρυβε ουρανό και ήλιο. Πουλάκια τιτίβιζαν και κουτσούλιζαν αβέρτα. Έδαφος ίσιο, πλάτωμα, με γρασιδάκι, ξερό σαν πέτρα, ειδικό για όσους έχουν προβλήματα μέσης, αλφάδι. Ρυάκι, χωρίς νερό, σχετικά στενό, που φαινόταν ότι ερχόταν από το βουνό και έφερνε δροσερό βουνήσιο αέρα για ξεπάγιασμα. Βάλαμε τη σκηνή κοντά στο δέντρο, το αυτοκίνητο κάθετα στο ρυάκι μπροστά από τη σκηνή στην αρχή αλλά η Λενιώ γκρίνιαξε ότι δεν θα βλέπαμε τίποτα από το άνοιγμα της σκηνής και έβαλα παράλληλα με τη σκηνή και το ρυάκι, κρεμάσαμε τα του πόσιμου νερού και του μπάνιου και να ‘μαστε καταϊδρωμένοι, με ανοικτή τη σκηνή να απολαμβάνουμε τη καταπραϋντική απόλαυση της απαράμιλλης δροσιάς κάτω από τον πλάτανο. «Κοιμόμαστε ή πάμε Σάρτη;», «Σάρτη για φαγητό και μετά κοιμόμαστε». Οτιδήποτε συνακολουθητικές σκέψεις για το ‘κοιμόμαστε’ χαρακτηρίζονται ως ανεδαφικές.
Είχαμε μια εβδομάδα να κοιμηθούμε μεσημέρι με δροσιά και η σκιά του πλάτανου πάνω στη σκηνή μας φάνηκε ιδιαίτερα απολαυστική. Με ξύπνησε η έντρομη φωνή της Λενιώ «Σεισμός!», «Ε, και; Φοβάσαι μην μας πλακώσει η σκηνή;», «Κουνιέται η σκηνή σου λέω και κάτι τρέχει πάνω της!», «Κάποιο ζωάκι θα ‘ναι», «Κάτι υγρό τρέχει και μας βρέχει!» Κάθισα. Η σκηνή κουνιόταν έτοιμη να ξεστηθεί από τη θέση της και κάτι έπεφτε πάνω της και την είχε κάνει μούσκεμα. Άνοιξα το φερμουάρ της σκηνής και ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με ένα τεράστιο κεφάλι αγελάδας! «Χριστέ μου!» είπε η Λενιώ που από τότε με θεωρούσε Θεό της. Κοίταζα αιφνιδιασμένος την αγαθή κεφάλα και εκείνη θα αναρωτιόταν γιατί τα μάτια μου ήταν πιο μεγάλα από τα δικά της. Έσπρωξε πάλι τη σκηνή. «Δεν ξέρω τι της κάνεις, αλλά μην το κάνεις γιατί θα γεμίσει η σκηνή αίματα αν σε πατήσει και δεν θα έχω με τη να την καθαρίσω» είπε η Λενιώ, «Μα δεν κάνω κάτι!», «Τότε κάνε!», «Τι να κάνω;», «Ξέρω κι εγώ! Καλόπιασέ την, πες της λογάκια!» Δεν θα σας πω τι της είπα γιατί αποτελεί αυστηρά προσωπικό μυστικό απομάκρυνσης αγελάδων και προσέγγισης οποιουδήποτε άλλου θηλυκού, ζώου ή ανθρώπου. Έκτοτε δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να ‘ρίξω’ μια γυναίκα αλλά το πρόβλημά μου είναι μήπως μου πει ‘ναι’. Η αγελάδα έβγαλε την τεράστια γλωσσάρα της, σφουγγάρισε το πρόσωπό μου, έμεινε λίγο να με θαυμάσει και έφυγε αργά με το χαρακτηριστικό βάδισμα πλοίου σε φουρτούνα. «Ήταν η ίδια αγελάδα;», «Δεν μου συστήθηκε, πού να ξέρω;», «Να, λέω, μήπως κάτι μύρισε πάνω σου και ξανάρθε να σε συναντήσει!», «Λες; Λες να μύρισε ταυρίλα πάνω μου και ήρθε για τα περαιτέρω;» Γέλασε. «Ναι, ταύρε μου, αυτό είναι! Βγες τώρα έξω να δεις τι είναι αυτό που μας καταβρέχει!» Βγήκα και βρέθηκα στη μέση στάνης! Γύρω-γύρω κατσίκες και στη μέση η σκηνή! Κάποια… κάποιες… είχαν τρυπήσει με τα κέρατά τους τα πλαστικά ασκιά με το νερό που τα είχαμε κρεμάσει στο δέντρο και είχαν μαζευτεί από κάτω τους όσες χώραγαν και έπιναν νερό όπως μπορούσαν. Το περισσότερο έπεφτε πάνω στη σκηνή. Θαύμασα την εξυπνάδα μου να στήσω τη σκηνή ακριβώς στο πέρασμα των ζώων από το βουνό προς την πεδιάδα. Ο βαθμός του IQ από κάτι τέτοιες περιπτώσεις εξάγεται. Γι’ αυτό δεν έστηνε κανείς εκεί τη σκηνή του. Γι’ αυτό και το συγκεκριμένο δέντρο δεν είχε φιλοξενούμενο. Ήξεραν! Μέχρι και ο πλάτανος ξεκαρδίστηκε με την επιλογή της συγκεκριμένης θέσης και κούνησε τα φύλλα του στο αεράκι. Η Λενιώ τράβηξε φωτογραφίες αλλά από τα γέλια της βγήκαν κουνημένες. Είπα «Ξουτ! Ξουτ!» είπαν «μπεε-μπεε» και δεν έγινε τίποτα. Αφού δεν τα καταφέρνω, τι προσπαθώ να μάθω ξένες γλώσσες… Κοίταξα παρακλητικά το τσοπανόσκυλο, πλήρους μεγέθους όχι όπως κάποια άλλα μεσαίου μεγέθους, περίπου στο μέτρο, να τις πάρει και να φύγουν, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να τρομάξω αφού σηκώθηκε και με πλησίασε γλείφοντας τη μουσούδα του. Σταμάτησε έγκαιρα και ανέπνευσα. Οι κατσίκες έφαγαν το χορτάρι γύρω από τη σκηνή, ήπιαν το νερό των ανθρώπων της σκηνής, πάτησαν ότι ήταν απλωμένο γύρω από τη σκηνή, στριμώχτηκαν μεταξύ zastava και περάσματος του ρυακιού αδιαφορώντας που ο συναγερμός του αυτοκινήτου ξεσήκωσε την πλάση και όσοι μπορούσαν να με δουν με κοίταξαν με οίκτο, και έφυγαν. Πήγαμε πάλι στη Σάρτη για να αγοράσουμε τα μπιτόνια που μας έφαγαν, πήραμε και σκοινιά να τα δέσουμε ψηλά στο δέντρο και να ανεβοκατεβάζουμε αναλόγως, κάτι σαν τον Ροβινσώνα Κρούσο, φάγαμε βραδινό και γυρίσαμε στη δροσιά μας που τώρα είχε γίνει ψύχρα και κοιμηθήκαμε. Η Λενιώ φόρεσε πιζάμες. Όταν ξεφλουδίζεις ένα λαχταριστό φρούτο μεγαλώνει η αδημονία σου μέχρι να τελειώσεις το καθάρισμά του και τελικά απολαμβάνεις τη γεύση του με κλειστά μάτια. Σαφώς και είχε πάρει πιζάμες μαζί της. Το μόνο που δεν είχε πάρει – και αυτό επειδή δεν το σκέφτηκε – ήταν νυφικό. Ξυπνήσαμε από τον κεραυνό που η πρώτη εντύπωσή μας ήταν ότι είχε πέσει στον πλάτανό μας ή κάπου δίπλα μας. Πρέπει να έβρεχε πολύ ώρα με αστραπές και βροντές, αλλά μάλλον είχαμε κοιμηθεί βαθειά και δεν το καταλάβαμε. Μπορεί βέβαια να νιώθαμε και την ασφάλεια του αδιάβροχου της σκηνής και την προστασία του πλάτανου. Η σκηνή πλέον φωτιζόταν από τις αστραπές και οι κεραυνοί συναγωνίζονταν σε συχνότητα, ήχο και απόσταση. Το άνοιγμα της σκηνής έβλεπε προς το βουνό και έτσι δεν μπορούσαμε να δούμε την πεδιάδα. Είδαμε όμως ότι το ρυάκι είχε γεμίσει και κάπου-κάπου ξεπερνούσε και το ρείθρο των ορίων του. «Το αμάξι» είπα και βγήκα στη βροχή. Το ρυάκι είχε γίνει ορμητικό ποτάμι και ήδη έγλυφε τις ρόδες του αυτοκινήτου. Αν το είχα παρκάρει αλλιώς, όπως στην αρχή, κάθετα, τώρα θα ήταν σμπαραλιασμένη εικόνα. Το απομάκρυνα από εκεί γυρίζοντάς το ακριβώς προς την άλλη μεριά. Τα φώτα φώτισαν την πεδιάδα. Ποια πεδιάδα! Ένα μεγάλο ποτάμι είχε πάρει τη θέση της που κατέβαινε με ορμή από το βουνό. Ότι ήταν στην πεδιάδα, κυρίως τροχόσπιτα και αυτοκινούμενα, είχαν παρασυρθεί, το ένα πάνω στο άλλο, προς την θάλασσα. Το γρασίδι είχε μαλακώσει, βούρκωσε, βούλιαξε τις ρόδες και δεν άφηνε τα αυτοκίνητα να φύγουν αφού γλιστρούσαν σαν σε πάγο. Οι σκηνές που ήταν κάτω από τα πλατάνια είχαν παρασυρθεί κι αυτές, άλλες προς τη θάλασσα, άλλες πάνω στα δέντρα και άλλες μπερδεμένες η μια πάνω στην άλλη. «Το νερό έφτασε στη σκηνή!» φώναξε η Λενιώ. Μαζέψαμε τα πράγματα όλα μια αγκαλιά και τα πετάξαμε στο αυτοκίνητο. Η σκηνή με ότι είχε μέσα της και τα απέξω πασαλάκια της, οι ορθοστάτες, τα μπιτόνια, τα καρεκλάκια και όλα τα σχετικά έγιναν κουβάρι στο πίσω κάθισμα. Εγώ με το μαγιό, η Λενιώ με τις βρεγμένες πιζάμες – η φλούδα στο λαχταριστό φρούτο προστατεύει κιόλας εκτός από το να προκαλεί αδημονία – φύγαμε. Τρόπος του λέγειν! Προσπαθήσαμε να φύγουμε! Το αυτοκίνητο δεν ‘άκουγε’. Ούτε που θυμάμαι για πόση ώρα προσπαθούσα να βρω πρόσφυση για να βγω από το γρασίδι. Όταν κάποτε τα κατάφερα, είχε ήδη αρχίσει να χαράζει. Πάνω στην ασφάλεια της ασφάλτου, με το καλοριφέρ στο φουλ, κοιτάξαμε τον τόπο των ονείρων μας. Καταστροφή! Οι θέσεις στα πλατάνια άδειες, γρασίδι πουθενά, μόνο νερό και λάσπη, κάπου στο βάθος η θάλασσα με την παραλία της γεμάτη συνωστισμένους ανθρώπους, αυτοκίνητα, τροχόσπιτα, σκηνές και λογής-λογής πράγματα αναψυχής και ξέγνοιαστων διακοπών. Φωτογραφήσαμε το χάος γιατί δεν θα μας πίστευε κανείς. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι το Πλατανίτσι ήταν εκβολή ποταμού που τέλη Ιουλίου θα κατέβαζε τόσο νερό λες και έλιωναν χιόνια που σε συνδυασμό με τυφώνα θα δημιουργούσαν αυτή τη κοσμοχαλασιά.
Αλλάξαμε στον δρόμο και πήγαμε στην Καβάλα, σε κάτι συγγενείς για να στεγνώσουμε τα πράγματα και το εσωτερικό του αυτοκινήτου.
Ωραία περάσαμε!
(ακολουθεί η Θάσος, το κάτι σαν ποίημα λόγω της θεομηνείας στο Πλατανίτσι και το αντί επιλόγου).

από **Maximos** Πεμ 11 Απρ 2013 - 22:54

Υπέροχο το Πλατανίτσι ... (όταν δεν βρέχει ...)

Είδες όμως, πόσο ωραία, έχουν αποτυπωθεί όλα αυτά στη μνήμη σου ;
Θα ήταν το ίδιο ωραία ... αν ήταν κάπως αλλιώς ... ;

Ψήστης έγραψε:
Ωραία περάσαμε!

Αυτό είναι που μετράει ... ! Very Happy

από Γιωργάκος Πεμ 11 Απρ 2013 - 23:34

Ψήστης έγραψε:
Ωραία περάσαμε!

Εμείς ωραία απολαμβάνουμε ............

από caminador Πεμ 11 Απρ 2013 - 23:47

Εμπειρίες, οι καλές έχουν αξία, οι "κακές" νομίζω έχουν μεγαλύτερη, απόδειξη το κείμενο σου που μας καθήλωσε!
Αφού υπάρχουν τα φίλμς εύχομαι και ελπίζω κάτι να γίνει να είσαι καλά. rrgood

από Γιώργος Παρ 12 Απρ 2013 - 11:30

Ψήστης έγραψε:

". . . . Αντικρίσαμε το Πλατανίτσι. Τι υπέροχες περιοχές είχε, έχει και θα έχει η Ελλάδα μας . . . "

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]

Είναι το Πλατανίτσι όπως το βλέπομε ερχόμενοι από την Σάρτη . . . Περιμένομε την συνέχεια . . .

από **Maximos** Παρ 12 Απρ 2013 - 20:51

Μπράβο Γιώργο ... άμεσος και φωτογραφικός ... !

Έχω την εντύπωση πάντως, ότι το σημερινό Πλατανίτσι ... απέχει πολύ από το τότε ... (και δεν εννοώ σε χλμ ... ) !
Τελευταία ενημέρωση που είχα και μετά από επιτόπια επίσκεψη (... πάνε κάποια χρόνια ... )
είχε δημιουργηθεί ένα κοινοτικό camping ... κατ' όνομα ... !

από Γιώργος Παρ 12 Απρ 2013 - 22:53

Αρκετά χρόνια πίσω στο Πλατανίτσι . . . H Xαλκιδική όταν ήταν πολύ μακριά από την Θεσσαλονίκη και το Πλατανίτσι χωρίς τις ορδές των βαρβάρων . . . Eλεύθερο camping . . . Η αφεντιά μου, ( με κατάμαυρη κώμη λεβεντόπαιδα), έξω από την τροχοσκηνή μου την pindus . . .

Οντως Πρόεδρε . . . Τότε το Πλατανίτσι, (αλλά και ολόκληρη η Χαλκιδική), ήταν τελείως διαφορετικό . . . Καμία σχέση με το σήμερα . . .

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]

από Γιωργάκος Παρ 12 Απρ 2013 - 23:04

από athanase Παρ 12 Απρ 2013 - 23:20

Εξαιρετική γλαφυρή περιγραφή, την διάβασα ... μονοκοπανιά, μου έλειψαν οι φωτό αλλά ο χείμαρος των γεγονότων τις αναπλήρωσε.
Γιώργημ δυσκολεύτηκα να σ' αναγνωρίσω, πες μου please για να ικανοποιήσω την ... περιέργειά μου αυτά που φοράς ... καλτσάκια είναι ? σοσονάκια είναι? τσουράπια είναι, δεν τα αναγνωρίζω γιατί η φωτό είναι από τις πρώτες ...έγχρωμες ...

από diamantino Παρ 12 Απρ 2013 - 23:29

athanase έγραψε:Εξαιρετική γλαφυρή περιγραφή, την διάβασα ... μονοκοπανιά, μου έλειψαν οι φωτό αλλά ο χείμαρος των γεγονότων τις αναπλήρωσε.
Γιώργημ δυσκολεύτηκα να σ' αναγνωρίσω, πες μου please για να ικανοποιήσω την ... περιέργειά μου αυτά που φοράς ... καλτσάκια είναι ? σοσονάκια είναι? τσουράπια είναι, δεν τα αναγνωρίζω γιατί η φωτό είναι από τις πρώτες ...έγχρωμες ...

+1

από traveller Σαβ 13 Απρ 2013 - 6:25

Eχει δικιο ο Θανασης ...
Βλεπωντας , τα μαυρα σου μαλλια & πισω σου Peugeot 404 & Τροχοσκηνη Pindus (Tυλιγαδας).
[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]Αναπολησα κι'εγω τα νειατα μου .
Για ποσα χρονια πριν .......... μιλαμε Γιωργο ;;

από diamantino Σαβ 13 Απρ 2013 - 11:08

...επιτιμε ! ! ! ! Embarassed

από Cissy 242 Σαβ 13 Απρ 2013 - 11:44

Καταπληκτική η περιγραφή των περιπετειών σου με τα ζώα και τα στοιχεία της φύσης. Ομολογώ ότι έχουμε αντιμετωπίσει αντίστοιχες καταστάσεις σε διάφορα μέρη που έχουμε πάει για ειδυλλιακές καλοκαιρινές διακοπές. Το ζώο "αγελάδα" μας έχει προξενήσει αντίστοιχα σοκ.

Δεν θα γίνουμε ποτέ χορτοφάγοι

Θυμάμαι μία φορά στην Πάρο. 1980 ή 1981. Ξαπλωμένοι σε καταπληκτική ήσυχη παραλία, ένα μικρό κολπάκι, πέντε άνθρωποι όλοι και όλοι. Εμφανίζεται ξαφνικά στην άκρη του κόλπου η αγελάς, βαδίζοντας αργά, νωχελικά προς το μέρος μου. Εγώ κάτω από την ομπρέλα, το παιδί δίπλα μου, ο Γιώργος κάπου κοντά αλλά σε μη εμφανές σημείο. Το ζώο συνεχίζει να περπατάει, γεμίζει σβουνιές την παραλία και κατουράει χειμαρωδώς πάνω στην άμμο.
Βρώμα. Η παραλία μετατρέπεται σε εφιάλτη.
Το ζώο συνεχίζει την επέλαση. Σειρά μου να κατουρηθώ. Είναι τεράστιο, κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά, και συνεχίζει. Θα μας λιώσει. Εγκαταλείπω τα πράγματα στην παραλία, παίρνω το παιδί και αρχίζω να τρέχω προς το αυτοκίνητο.
Το φτάνω, ανακουφισμένη που σωθήκαμε. Βλέπω τον παραδιπλανό μου που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν απασχολημένος με τα κάλλη της καλής του, να σηκώνεται και κάνοντας απλώς ξουτ, ξουτ, ξουτ με το χέρι του να κατατροπώνει το θηρίο και να με κοιτάει.
Μου φάνηκε ότι είχε μια ψιλοειρωνεία η ματιά του προς τους άσχετους Αθηναίους. Μπορεί και να το φαντάστηκα. Δεν ξέρω. Θυμήθηκα με τη μία όλα τα κλασσικά για το συγκεκριμένο ζώο. Αναίσθητος σαν αγελάδα, το βλέμμα της αγελάδας, κλπ. (Αντιπαρέρχομαι τον οργασμό της αγελάδας γιατί δεν έχω και πολύ εμπιστοσύνη στη Μαλέα).
Η επιστροφή στο αυτοκίνητο άλλος εφιάλτης. Μεγαλύτερος. Το όχημα είχε παρκαριστεί κάτω από κάτι κέδρους για σκιά. Αλλά πάνω στους κέδρους είχε ανέβει ένα κοπάδι κατσίκες. Οπότε η σκηνή είναι από κάτω προς τα πάνω, το χώμα, το αυτοκίνητο, ο κέδρος, και από πάνω οι διαβολικές αίγες. Και το αυτοκίνητο λουσμένο στα κατσικοκούραδα και τσίσα κατσίκας, και με πολλά, πολλά βαθουλώματα στο καπώ. Μερικά δαιμονικά ζώα το είχαν χρησιμοποιήσει σαν σκαλοπάτι για να ανέβουν πιο εύκολα πάνω στους κέδρους.
Σιχτηρήσαμε όλους ανεξαιρέτως τους χορτοφάγους που αγαπάνε τα συγκεκριμένα ζώα. Και υποσχεθήκαμε ότι θα τα καταναλώνουμε χωρίς καμία τύψη. Καμία ενοχή. Καμία αναστολή. Και το κάνουμε έκτοτε (αν και τώρα τελευταία αναγκαστήκαμε να κατεβάσουμε ρυθμούς λόγω της αναθεματισμένης HDL).
Και την επόμενη πιάσανε και τα μελτέμια, Κυκλάδες γαρ, ήτοι αμμοβολή στην παραλία, και τα μαζέψαμε και επιβιβαστήκαμε στο καταπληκτικό φέρρυ για το κλεινόν άστυ, με τις καταπληκτικές του παραλίες, χωρίς αγελάδες και κατσίκες και άλλα ζώα αμολητά σε ζωντανή μορφή λες και βρισκόμαστε στις Ινδίες, με τα κουνούπια του, και το καυσαέριό του, αλλά με οικείους κινδύνους και γνωστά αντιμετωπίσιμα προβλήματα.
Αλλη μια χρονιά οι ειδυλλιακές διακοπές μας βγήκαν λίγο διαφορετικές από ότι είχαμε ονειρευτεί.
C

@Ψήστης & @ Cissy 242 για τις περιγραφές του δράματος. t smil

@Γιώργος για την φώτο & @athanase για την απορία... this

είστε άπαιχτοι... yes7

από **Maximos** Σαβ 13 Απρ 2013 - 12:10

Σίσσυ ...

Αλήθεια ... γιατί δεν γράφεις πιο τακτικά ;
Απίθανη περιγραφή ...

από Cissy 242 Σαβ 13 Απρ 2013 - 12:20

Maximos έγραψε:Σίσσυ ...

Αλήθεια ... γιατί δεν γράφεις πιο τακτικά ;
Απίθανη περιγραφή ...

Γιατί τώρα που έγινα συνταξιούχος, απίστευτο μεν αλλά πραγματικό δε, δεν προλαβαίνω Very Happy

C

από caminador Σαβ 13 Απρ 2013 - 13:31

Έτσι νομίζαμε όταν πάρουμε σύνταξη θα έχουμε περισσότερο χρόνο, αμ δε!
Σίσσυ ήρθε το γάλα στα πόδια σας και το διώξατε;

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
Πρέπει να είναι πριν 30 χρόνια κάπου στα Βίλια, όταν είμασταν πολιορκημένοι δεν μπορούσα να βγω!

"Πρέπει να είναι πριν 30 χρόνια κάπου στα Βίλια"
Μα πριν 30 χρόνια το να πας στα Βίλια διακοπές ήταν διηπειρωτικό- καλά κόβω κάτι- ταξίδι... eye

από **Maximos** Σαβ 13 Απρ 2013 - 20:16

Τέτοιες "συναντήσεις" ... καλό είναι να συμβαίνουν λίγες μέρες πριν το Πάσχα ... !
... και να μην είναι κοντά ... τσοπάνης και τσοπανόσκυλα ... !! Very Happy

από caminador Σαβ 13 Απρ 2013 - 21:08

Αμ ήταν κοντά ο τσοπάνης, εμείς ήμασταν εκεί διότι ήταν τα παιδιά μας στην κατασκήνωση των Βιλίων Very Happy

Welcome to the forum www.taxidiarides.gr

ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ

Απ: ΠΛΑΤΑΝΙΤΣΙ